کمپین بین المللی حقوق بشردر ایران -همسر سیامک قادری، روزنامه نگار زندانی با اظهار اینکه او پس از سه سال تحمل زندان حتی اجازه یک روز مرخصی نداشته و علاوه بر اینها از حق تماس تلفنی و ملاقات حضوری نیز محروم است به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت:« از زمان بازداشت تا کنون حتی یک روز هم به مرخصی نیامده است. آخرین بار که برای مرخصی او پیگیری کردم برای تعطیلات نوروزی بود که بی نتیجه ماند. آخرین ملاقات حضوری مان هم به سال ۱۳۹۰ برمی گردد. در تمام این سه سال شاید ما دو الی سه بار ملاقات حضوری داشتیم. بهرحال دیگر خیال پیگیری ندارم چون اساسا به نظرم می رسد که این پیگیری ها تاثیری ندارد. خودشان تصمیم می گیرند و خودشان هم عمل می کنند. سیامک هم اصرار دارد که من دیگر خودم را درگیر رفت و آمد به دادستانی نکنم. سیامک به من می گوید زندگیت را بکن، زیادش رفته و کمش مانده که آن را هم می گذرانم.»سیامک قادری، خبرنگار خبرگزاری دولتی “ایرنا” و وبلاگ نویس بود که پس از حوادث انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ در وبلاگش” ایرنای ما” به نقد وضعیت موجود و عملکرد مسولان خبرگزاری ایرنا در آن دوران پرداخت. پس از چندین بار فیلتر شدن وبلاگش او علیرغم ۱۸ سال سابقه کار در خبرگزاری ایرنا اخراج شد. پس از آن این روزنامه نگار در مرداد سال ۱۳۸۹ در منزلش توسط ماموران امنیتی دستگیر شد و در دادگاه به اتهام تبلیغ علیه نظام، تشویش اذهان عمومی و نشر اکاذیب به چهار سال زندان و ۶۰ ضربه شلاق محکوم شد. او هم اکنون در بند عمومی زندان اوین دوران حکمش را سپری می کند.
فرزانه میرزاوند، همسر این روزنامه نگار و وبلاگ نویس زندانی با اشاره به اینکه مهمترین مشکل زندانیان عقیدتی عدم حق استفاده از تماس تلفنی است به کمپین گفت:« خیلی از خانواده های زندانیان در شهرستان هستند مثلا مادر و پدر سیامک در شهرستان زندگی می کنند و مادرش عمل جراحی زانو داشته و به همین دلیل بنده خدا نمی تواند از پله بالا برود و در این سه سال فقط توانسته دو، سه بار به دیدن پسرش برود که این خیلی آزار دهنده است. خیلی از زندانیان حتی کل اعضای خانواده شان در شهرستان هستند و به این طریق در بیشتر موارد قادر نیستند هر هفته آنها را ملاقات کنند اما اگر زندانیان عقیدتی حق استفاده از تلفن را داشتند حداقل اینقدر بی خبری نبود و اینقدر خانواده ها اذیت نمی شدند.»
فرزانه میرزاوند در خصوص خواسته هایش گفت:« من دیگر به پله اول برنمی گردم که چرا بازداشت همسرم غیرقانونی بوه، چرا در زمان بازجویی نقض حقوق بشر صورت گرفته و چرا زمان انفرادیش طولانی بوده است؟ من دیگر به عقب برنمی گردم اما سوال این روزهایم این است که چرا زندانیان عقیدتی حق استفاده از تلفن را ندارند؟ چرا به آنها سلیقه ای ملاقات حضوری و مرخصی داده می شود و چرا قانون برای زندانیان به طور کامل و مساوی اجرا نمی شود. سوالم این است که چرا سیامک با توجه به اینکه نصف دوران محکومیتش را گذرانده و تا به حال نیز سابقه کیفری نداشته است بر اساس قانون کشور به او آزادی تعلق نمی گیرد؟»
همسر سیامک قادری در خصوص مشکلات خانواده های زندانیان در روزهای ملاقات کابینی ( دوشنبه های هر هفته ) نیز به کمپین گفت:« ما خانواده ها تمام امیدمان این است که زندگی مشترک مان را روزهای دوشنبه به اشتراک بگذاریم و تلاش کنیم که ملاقات خوبی در آن نیم ساعت داشته باشیم اما هر بار با قانون های جدید و آزار و اذیت های جدید از سوی ماموران زندان مواجه می شویم. سه سال است که هر هفته دوشنبه این روند فرسایشی ادامه دارد و الان خانواده هایی را سراغ دارم که تصمیم گرفته اند هر چند هفته یکبار بیایند از بس که اذیت شدند. اذیت ها به شکل های گوناگون صورت می گیرد و خیلی از ماموران اخلاق خوبی ندارند. مثلا در ملاقات تعطیلات عید من با پسر ۱۵ ساله ام رفته بودم اما ماموران اجازه نمی دادند که پسرم با پدرش ملاقات کند چون شناسنامه اش عکس دار نبود. به التماس افتاده بودم که این بچه می خواهد نیم ساعت پدرش را ببینید شما واقعا فکر می کنید من دست بچه همسایه را گرفتم و آوردم زندان! پسرم شناسنامه اش عکس دار نشده چون هنوز ۱۶ سالش نشده است.»
فرزانه میرزواند در خصوص آخرین وضعیت جسمی این زندانی گفت:« زندانیان چون از محدودیت های خاص زندان برخوردار هستند و دسترسی به مواد غذایی به طور کامل ندارند و همچنین دچار کمبود آفتاب و مواد کلسیم دار هستند مبتلا به بیماری های عمومی مثل دندان درد و کمر درد و یا بیماری پوستی می شوند اما سیامک خدا را شکر مشکل جدی ندارد.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.