کیهان آنلاین- هیچ چیز جز گردش و تفریح مهمانان مطابق نقشه پیش نرفت: نه نادیده گرفتن جنگ داخلی سوریه، نه تأیید برای برنامه اتمی رژیم، نه لاپوشانی نقض حقوق بشر، نه قراردادهای اقتصادی و نه به در آمدن از انزوای سیاسی. محمد مُرسی نمایش را با سرکوبگر خواندن رژیم سوریه از دست رهبران رژیم ربود و انتشار گزارش آژانس همزمان با ضیافت شام غیرمتعهدها، دوستان احتمالی را از دور و بر رژیم پراند. فقط موگابه، دیکتاتور مطرود زیمبابوه، باقی ماند!
*****
در پایان شانزدهمین اجلاس «کشورهای غیرمتعهد» که 9 و 10 شهریور 91 در تهران برگزار شد، این گزارش کوتاه اشپیگل آنلاین می‌تواند یک جمع بندی سیاسی از آنچه باشد که سران جمهوری اسلامی آرزو داشتند و واقعیت شکستی که پس از یک بریز و بپاش میلیاردی نصیب‌شان شد. اشپیگل آنلاین تأکید می‌کند: «فقط روبرت موگابه، دیکتاتور مطرود زیمبابوه، جانب میزبان را گرفت. ایران قصد داشت از اجلاس کشورهای غیرمتعهد به عنوان یک قدرت به رسمیت شناخته شده منطقه‌ای بهره برداری کند که از اساس با شکست روبرو شد. و اتفاقا این رییس جمهوری مصر بود که غوغا کرد. تهران، پس از گزارش آژانس بین‌المللی اتمی درباره برنامه هسته‌ای، هرگز به این اندازه منزوی نبوده است.»
به راستی نیز هیچ چیز جز گردش و تفریح مهمانان مطابق نقشه پیش نرفت: نه نادیده گرفتن جنگ داخلی سوریه، نه تأیید برای برنامه اتمی رژیم، نه لاپوشانی نقض حقوق بشر، نه قراردادهای اقتصادی و نه به در آمدن از انزوای سیاسی. محمد مُرسی نمایش را با سرکوبگر خواندن رژیم سوریه از دست رهبران جمهوری اسلامی ربود و انتشار گزارش آژانس همزمان با ضیافت شام غیرمتعهدها، دوستان احتمالی را از دور و بر رژیم پراند. فقط موگابه، دیکتاتور مطرود زیمبابوه، باقی ماند.
*****
قرار بود این دو روز تماما طبق سلیقه رژیم ایران پیش برود. نمایندگان 120 کشور که در بین آنها رؤسای 30 کشور و دولت دیده می‌شدند، برای شرکت در اجلاس کشورهای غیرمتعهد گرد آمده بودند. حتا دبیر کل سازمان مل متحد، بان کی مون، نیز در شمار منتظران بود. برای جمهوری اسلامی، که به دلیل برنامه اتمی‌اش، خود خویشتن را به شدت منزوی کرده است، فرصت نادری بود تا آن گونه که مایل است به ابراز وجود بپردازد: به عنوان یک قدرت منطقه‌ای به رسمیت شناخته شده و به مثابه نوک پیکان مبارزه کشورهای در حال رشد و توسعه یافته در نبرد علیه سلطه غرب.
اما این نقشه از اساس ناکام ماند: کنفرانس کمتر از آنچه انتظار می‌رفت طبق برنامه جمهوری اسلامی پیش رفت و دور و بر رژیم بیش از پیش خالی ماند.
همان پیش از شروع اجلاس، بان کی مون، میزبانان را با لحن نامعمول خود درباره نقض حقوق بشر در کشور سرزنش کرد و از حمله‌های لفظی علیه اسراییل به مثابه «اهانت و یاغی‌گری» انتقاد نمود. علاوه بر این، دبیرکل سازمان ملل متحد خواستار آزادی «رهبران اپوزیسیون، فعالان حقوق بشر، روزنامه نگاران و فعالان اجتماعی» شد.
یاوه سرایی خامنه‌ای درباره «گرگان صهیونیست»
ولی انگار پیام بان کی مون به گوش آیت‌الله خامنه‌ای نرسید: مفهوم «حقوق بشر» در سخنانی که او به عنوان رییس کشور در بازگشایی اجلاس ایراد کرد، تنها یک بار بر لب آمد، آن هم زمانی که متکبرانه مدعی شد، حقوق بشر چیزی جز بهانه‌ای برای پیشبرد منافع غرب نیست! در عوض، او در سخنرانی نیم ساعته خود یازده بار به «صهیونیست‌ها» و همدستانشان و در رأس آنها، آمریکا، حمله کرد و درباره «گرگان صهیونیست» که علیه فلسطینی‌ها مرتکب جنایت می‌شوند تا ملت فلسطین را «در معده خود هضم کنند» یاوه سرایی نمود.
خامنه‌ای حرف‌های خود را از همان صندوقچه‌ای بیرون کشید که سران جمهوری اسلامی از سی و سه سال پیش آن را به خدمت گرفته‌اند: ایدئولوژی به جای ایده!
جناب آیت‌الله یک کلمه هم درباره ابتکار عمل برای حل بحران مالی جهان یا در مورد مبارزه با تغییرات آب و هوایی بر زبان نیاورد. آن هم در حالی که اتفاقا این مشکلات هستند که در سال‌های آینده بیش از هر چیز بر مسیر رشد کشورهای غیرمتعهد که در این اجلاس گرد آمدند، تأثیرات تعیین کننده خواهند گذاشت، و نه سیاست‌های اسراییل!
خامنه‌ای رویدادهای بنیادین در جهان عرب را «بیداری اسلامی» نامید که امکانات بزرگی را فراهم آورده زیرا «همدستان رژیم صهیونیستی» را سرنگون کرده است. ولی اتفاقا یکی از همان‌هایی که از این «بیداری اسلامی» سود برده، یک سروصدای واقعی راه انداخت. محمد مُرسی، رییس جمهوری مصر، در سخنرانی خود، از رهبری سوریه به عنوان رژیم سرکوبگر نام برد که هر مشروعیتی را از دست داده است. به گفته مُرسی، پشتیبانی از انقلاب سوریه «یک وظیفه اخلاقی و یک ضرورت سیاسی و استراتژیک» است.
موگابه به کمک می‌آید
برای میزبانان ایرانی که مهم‌ترین متحد رژیم اسد هستند، این سخنان خیلی گران آمد. هیئت نمایندگی سوریه به ریاست فیصل المقداد، وزیر امور خارجه، به اعتراض سالن را ترک کرد. مقداد پس از آن توضیح داد که نمی‌توانست اجازه دهد مُرسی در مسائل داخلی سوریه دخالت کند. واکنش سران جمهوری اسلامی با تلخی شکست همراه بود.
مُرسی، نخستین رییس جمهوری مصر که در یک انتخابات آزاد برگزیده شد، نمایش را از دست خامنه‌ای و احمدی نژاد ربود و جنگ داخلی در سوریه را که رهبری جمهوری اسلامی در سخنان خود به آن اشاره‌ای نکرده بود، در صدر مسائل اجلاس قرار داد. مُرسی از این راه نه تنها به رژیم اسد حمله کرد بلکه متحد ایرانی آن را به شدت زیر ضرب گرفت.
نقشه رژیم تهران برای اینکه در این اجلاس بتواند اکثریت فراگیری را به راه حل سوری خود جلب کند که مطابق آن باید اسد را تشویق کرد تا «اصلاحات بیشتری» را عملی سازد، از بنیان شکست خورد.
ولی مشکل میزبانان ایرانی به اینجا ختم نشد: تازه احمدی نژاد به شرکت کنندگان اجلاس در ضیافت شام خوشامد گفته بود که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تازه‌ترین گزارش خود را درباره برنامه هسته‌ای ایران منتشر کرد که لب کلام‌اش چنین است: ایران برنامه هسته‌ای خویش را سرعت بخشیده و آثار تلاش برای تولید سلاح‌های هسته‌ای را پاک کرده است. به این ترتیب، حرف‌های خامنه‌ای که چند ساعت پیش اطمینان داده بود جمهوری اسلامی هرگز به دنبال تولید سلاح اتمی نیست، از اساس باد هوا شد.
با این گزارش، این نقشه ایران نیز که می‌خواست مواضع مصمم اتمی خود را با پشتیبانی شرکت کنندگان در اجلاس متعهدها بیمه کند، شکست خورد. نه برزیل و نه هند، که هر دو از نظر اقتصادی جزو مهم‌ترین کشورهایی بودند که در اجلاس شرکت داشتند، حاضر نشدند پس از انتشار این گزارش، در کنار ایران قرار بگیرند.
با این همه روی یکی می‌شد حساب کرد: روبروت موگابه، دیکتاتور مطرود زیمبابوه، همبستگی خود را به رژیم ایران اطمینان داد. حکومتی با چنین دوستانی دیگر به هیچ دشمنی نیاز ندارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.